De vos zonder staart

nr 1 op de route

Een vos met de mooiste staart aller tijden

loopt ’s nachts in een val op het Maasheggenpad.

Zijn staart in de klem! Hij kan zich bevrijden,

maar ’t staartje blijft achter en bloot is zijn gat.

De schaamte is groot voor het staartloze beestje,

geen vos mag het weten, dus verzint hij een list.

Hij nodigt de vossen voor een barbecuefeestje, 

en spreekt hen dan toe, met zijn gat op een kist.

‘Vrienden’, zo spreekt hij, het staartloze vosje,

‘Laat ons niet blijven hangen in de oeroude tijd.

In elke haag blijft ie steken, in elk meidoornbosje,

die staart is een last, die moeten we kwijt!’ 

Gejuich klinkt op, er wordt geroepen om scharen

tot de jongste van het stel een kwestie aankaart.

‘Die van jou is de mooiste, de fraaiste in jaren,

toe toon ons, vóór het knippen, nog één keer jouw staart!’ 

Als de staartloze weigert en nerveus zit te wippen  

trekt de jongste de kist weg en de list komt dan uit. 

Geen vos die dan nog zijn staart af wil knippen,

een vos zonder staart, nee dat ziet er niet uit. 

© 2021 Geurt Franzen

naar Aesopus